Πως να μην είναι όμως όταν χάνεις με 2-0 και καταφέρνεις στο τελευταίο δευτερόλεπτο και με πολύ καλή εμφάνιση στο β’ ημίχρονο να γλυτώσεις την ήττα;
Δεν είναι στο dna της ομάδας και πόσο μάλλον ενός Παγκόσμιου πρωταθλητής όπως ο Καμορανέζι να πανηγυρίζουν ισοπαλίες και ένα βαθμό, πόσο μάλλον στην έδρα της. Αλλά όταν η μαχητικότητα και η προσπάθεια συνεχίζονται μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο, ε τότε αξίζει μια «έκρηξη» χαράς όταν αυτή μετατραπεί και σε ουσία.
Ενόψει του αγώνα με τον Απόλλωνα ο οποίος αποτελεί και το ματς της χρονιάς, στην Ανόρθωση έδειξαν ουσιαστικά ότι πλέον και υπό τις οδηγίες του Καμορανέζι τίποτα και κανένας δεν θα τους κάνει να παραιτηθούν τόσο εύκολα και πριν ο διαιτητής σφύριξει για τελευταία φορά.
Άρα τα χαμόγελα και η σύνδεση του κόσμου με τους παίκτες μετά το τέλος του αγώνα δεν έγινε τόσο για τον ένα βαθμό όσο για να σταλεί το μήνυμα ότι οι οπαδοί είναι δίπλα στους ποδοσφαιριστές, ιδιαίτερα όταν αυτοί δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και ιδρώνουν τη φανέλα.
Με βάση άλλωστε τα διάφορα θέματα που αντιμετωπίζει η Ανόρθωση, είτε οικονομικής φύσεως είτε αγωνιστικής με τους πολλούς τραυματισμούς αλλά και το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να κάνει μεταγραφές, ε δεν είναι και λίγες οι ομάδες που θα έβγαζαν τέτοια εικόνα.
Και γι’ αυτό λοιπόν και μόνο αξίζει ένα χαμόγελο και ένα χειροκρότημα γι’ αυτούς τους ποδοσφαιριστές και τη τεχνική ηγεσία.
