Η βαριά ήττα στο «Στέλιος Κυριακίδης» ήταν, απλά, η επιβεβαίωση της κοινής λογικής.
Αν στις αναμετρήσεις με Απόλλωνα (στο «ΑΛΦΑΜΕΓΑ») και με Πάφο (στο «Στέλιος Κυριακίδης») η προσέγγισή σου είναι (όχι απλώς παρόμοια, αλλά) πανομοιότυπη, η διαφορά δυναμικής των αντιπάλων αυτή τη σεζόν θα σου αποφέρει ήττες με 1-0 και με 4-0 αντιστοίχως.
Σε αυτά τα ντέρμπι ο Μαρίνος Σατσιάς επέλεξε να αλλάξει τον σχηματισμό της ομάδας του. Οι ήττες και η απόδοση της ομάδας του δεν τον δικαίωσαν βραχυπρόθεσμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως αυτό δεν θα συμβεί μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα.
Σε τελική ανάλυση, οι ισοπαλίες απέναντι σε ΕΝΠ, Ομόνοια 29Μ και Ομόνοια Αραδίππου (σε παιχνίδια που η ΑΕΛ έπαιξε με τετράδα στην άμυνα) ήταν πιο «οδυνηρές» από τις ήττες κόντρα σε Απόλλωνα και Πάφο -σε ό,τι αφορά τη δυναμική της ομάδας.
Ο προπονητής της ΑΕΛ δεν χρειάζεται, συνεπώς, να πετάξει τα πάντα στα σκουπίδια. Σε πείσμα του κλίματος κατήφειας και ολικής καταστροφής, υπήρξαν και κάποιοι παίκτες που άδραξαν τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν.
Αν κάτι πρέπει να αλλάξει, αυτό μάλλον είναι το πρωταρχικό κριτήριο για τη στελέχωση της ενδεκάδας. Ο Σατσιάς επιχειρεί να δώσει χρόνο συμμετοχής σε αυτόν που θεωρεί βασικό κορμό. Θεμιτό και απόλυτα λογικό.
Όταν όμως παίκτες-«κλειδιά» για την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος δεν αποδίδουν, τότε οφείλει να ενεργοποιηθεί και το κριτήριο της απόδοσης. Πρώτα και κύρια, προκειμένου να μην εμπεδωθεί η αίσθηση στο αποδυτήριο πως δεν παίζουν πάντα οι καλύτεροι βάσει προπονήσεων.
Ο ίδιος ο προπονητής παραδέχθηκε μετά το παιχνίδι στην Πάφο πως είναι η ώρα για τη λήψη σημαντικών αποφάσεων. Αυτή μοιάζει να είναι μία από αυτές.
