Μέχρι πρόσφατα, η έδρα ήταν ένας παράγοντας που λαμβανόταν σοβαρά υπόψη στις εκτιμήσεις που γίνονταν πριν από κάποιο παιχνίδι. Ομάδες πήγαιναν να παίξουν σε συγκεκριμένα γήπεδα, κόντρα σε συγκεκριμένους αντιπάλους, και γνώριζαν από πριν ότι, αν όχι χαμένες από χέρι, για να πάρουν αποτέλεσμα θα έπρεπε να «πετάσει η σιήνα» που λέμε.
Τώρα πια βλέπεις ομάδες σαν τη Δόξα και την Πάφο να ταπεινώνουν ΑΠΟΕΛ κι Ομόνοια μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Βλέπεις την Ανόρθωση να μετρά τρεις ήττες σε ισάριθμους αγώνες στο πάλαι πότε «φρούριό» της και να απαντά με διπλό στη Λεμεσό επί του Απόλλωνα, ο οποίος με τη σειρά του έφερε εις πέρας με επιτυχία τη μοναδική του εκτός έδρας αποστολή απέναντι σε άλλο «μεγάλο» του πρωταθλήματος, κερδίζοντας στο ΓΣΠ το «τριφύλλι». Βλέπεις την ΑΕΛ να αλώνει το «Παπ» κι ακολούθως την Αρένα, παίρνοντας την πρώτη της νίκη εκεί από τότε που άνοιξε τις πόρτες της. Κι όλα αυτά σε οκτώ μόλις αγωνιστικές.
Δεν είναι ότι τέτοια αποτελέσματα δεν εμφανίζονταν και στο παρελθόν, κάθε άλλο. Ήταν, όμως, στις πλείστες περιπτώσεις οι εξαιρέσεις στον γενικότερο κανόνα που έλεγε ότι ο γηπεδούχος είχε ένα «Α» πλεονέκτημα. Το αξιοσημείωτο είναι ότι πλέον τα βλέπεις με τόσο μεγάλη συχνότητα, σ’ ένα τόσο μικρό δείγμα.
Ο κόσμος δεν πάει πια στα γήπεδα κι αυτό δεν μπορεί να μην έχει παίξει τον ρόλο του. Η «καυτή» ατμόσφαιρα που υπήρχε κάποτε, κυρίως σε ντέρμπι ή άλλα μεγάλα ματς, δεν είναι πλέον ούτε καν χλιαρή. Το αβαντάζ που είχαν στο παρελθόν οι γηπεδούχοι χάθηκε και μέσα στη γενικότερη ζημιά που προκαλεί στο πρεστίζ του προϊόντος που λέγεται κυπριακό ποδόσφαιρο το σνομπάρισμα του κόσμου, η κατάρρευση των «κάστρων» είναι μάλλον μία ακόμα συνέπεια.
